Oggi à cumpagna mia si chiamma “sulitudine”.
La porto appriesso come fosse ‘na cosa rara, truvata all’angolo è chesta esistenza mia.
E mò m’ à porto chiusa a'dinto, comm’ a nà cassaforte, e riesco a tenerla luntano pure a chi spisso me stende ‘na mano.
L'attore à fora è bravo e alla scena è abituato e ò tiempo ormai è ‘na morsa che non allenta cchiu’ chisto spazio vuoto: gl'è l’unico riparo là addò stà povera anima.
Sarà che l’aria attuorno non riesce a me scetà, sarà che stai luntano e sulo m’hai lasciato e sulo se ce penso s’appicciano l’uocchie e guardano per terra.
E sulo se parlo ccù te non me importa cchiù è niente.
Nessun commento:
Posta un commento